arrow

बुद्धिले देखेको खुसी : ‘राति कोटेश्वरदेखि भक्तपुरसम्म कुकुरले लखेट्दा पनि हाँस्दै कुद्थेँ’ 

कलाकार पार्टीमा लागेको पनि रमाईलै लाग्छ मलाई

logo
प्रकाशित २०७५ असार २३ शनिबार
buddhi.png

कलाको क्षेत्र यसै पनि मानिसहरुलाई मनोरञ्जन प्रदान गर्ने क्षेत्र हो । त्यसमा पनि नाट्य विधा अझ धेरै सशक्त । मानव जीवनको हरेक पाटालाई जस्ताको त्यस्तै पर्दामा उतार्नु सजिलो काम भने होईन । जस्तै, एउटा कुमालेले काँचो माटोलाई एउटा आकर्षक भाँडोमा ढाल्दछ, त्यसरी एउटा कलाकार आफुलाई तिखार्दै तिखार्दै सबैको मन मष्तिष्कमा बस्छ। त्यो पनि यति चाँडै कि त्यसको गति नै नाप्न सकिँदैन । हाँस्नु र खुसी हुनु नै नीवन सुख हो भन्छन्, मान्छेहरु । अनि, मान्छेलाई हसाउँने र खुसी पार्ने चमत्कार हो कलाकारिता । त्यसका ओस्ताद हुन्, कलाकार । पर्दामा अरुलाई हसाउँने कलाबार वास्तविक जीवनमा हति हाँस्दा रहेछन् भन्ने प्रश्न नौलो रहेन अब, त्यो सबैले गर्छन् । 

उनले सुरुमै भनिहाले, तपाई कहाँ जन्मिनु भयो ? तपाईले कति संघर्ष गर्नु भयो भन्ने प्रश्नहरु अब अ‍ैरे गरे भईसके । त्यस्तो प्रश्न नगर्नुस् । उनले भनेका कुरा हामीले बुझ्यौँ । उनको हतारोले पनि झल्काउँथ्यो  अब आफ्नो व्यक्तित्वमात्रै मिडियाले मसला नबनाउन् । उनको अनुरोधको भावले भन्दै थियो, ‘अब मलाई पनि समाज र सामाजिक विषयसँग जोडिदिए हुन्थ्यो । ’ उनको भावना अनुसार हामीले विषय बदल्यौँ । उनको व्यक्तित्वबारे एउटा पनि प्रश्न गरेनौँ । नाट्य विधामा पछिल्लो समय ख्याती कमाएका अभिनेता बुद्धि तामाङ्लाई हामीले मुलुकमा अहिले निकै विकिरहेको शब्द ‘सुख’बारे सोधेका छौँ ।

निकै संघर्षपछि सफलताको शिखर चुमेका बुद्धि केलाई सुख भन्दछन् ? उनको अर्थमा सुख के हो ? अनि लामो राजनीतिक अस्थिरताले  समाजिक दुरावस्थामा रहेको मुलुक कसरी समृद्ध र सुखी हुन्छ ? एउटा सामान्य नागरिकले सुख केलाई ठान्छ ? अहिले नेताहरुले भनेजस्तै सुख प्राप्तीका उपाय के नागरिक आफै  जान्दछन् ? साँच्चै सुख पाउन बुद्धि कति खर्चिनु पर्दो रहेछ ? हामीले खुसी खोज्न कतिको संघर्ष गर्नु पर्दो रहेछ ? यही सेरोफेरोमा रहेर हामीले उनीसँग कुराकानी गरेका छौँ । 
० पछिल्लो सयम तपाई ठ्याक्कै के मा व्यस्त हुनुहुन्छ ?
–आगामी साउन ४ गते देखि चलचित्र भैरे चल्दै छ । म त्यसको प्रमोशनमा कुँदाकुँद गर्दै छुँ । त्यसको प्रमोसनसहितको लागि सञ्चारमाध्यमहरुमा अन्तरवार्ता दिने कुरामा लागि रहेकोछु ।

० भैरे कस्तो चलचित्र हो ?
–नेपालमै बसेर पनि केही गर्न सकिन्छ भन्ने किसिमको मिठो कथा बोकेको चलचित्र हो । त्यो भित्र एउटा राम्रो र सकारात्मक सन्देश, रमाइलो लभ स्टोरी, एक्सन लगायत हाम्रो नेपालको अप्पर मुस्ताङको पर्यटकीय स्थल रुमान्थाङ, सिरुवारी, पोखरालगायत विभिन्न ठाउँमा खिचिएको मनोरन्जनात्मक चलचित्र हो ।

० भनेको, तपाई जस्तै युवाको कथा ?
–एक हिसाबले भन्नु पर्दा आज भन्दा करिब ६–७ वर्ष अगाडिसम्म देशमै केही गर्नु पर्छ भनेर म भनिरहन्थ्ये । अझ कतिबेला विदेश जाउँ कि जस्तो पनि लाग्थ्यो । यहा केही गर्न पनि त्यस्तो, यही गर्नुपर्छ भन्ने निश्चित केही छैन । कही कतै त जीवन खर्च गर्नै पर्ने हो । आखिर यही बसेर जीवन खर्च गर्छु भइहाल्छ नि जसरी पनि भनेर मैले निर्णय लिएको थिए । यो निर्णय नगरुन्जेलसम्म मेरो पनि निर्धारित उद्देश्य थिएन । दोधार भएको आवस्था थियो । त्यतिबेला यो होला कि ? त्यो होला कि ? यसो होला कि ? कसो पो हुन्छ भनेर दोधारमा परिरहन्थे । अनि भौंतारिन्थे  । पछि मैले नाटक सुरु गरे ।

० अहिले ठीक ठाक हुनुहुन्छ ? 
–ठीक छ, भन्नु पर्छ । खुसी छुँ । 

० अब मूल विषयमा प्रवेश गरौँ,, तपाईको विचारमा सुख के हो ? तपाई सुख केलाई भन्नु हुन्छ ?
–आफुले कसरी लिन्छ भन्नेमा भर पर्छ । आफ्नै हेर्ने दृष्टिकोणमा भर पर्छ भन्ने लाग्छ मलाई । म प्राय दुःखमा पनि खुसी हुन्छु । मेरा एक दुई वटा घटना यस्तो पनि छन् कि, कोटेश्वरबाट भक्तपुरसम्म राति हिँडेर डेरा फर्किदा कुुकुरले लखेट्यो भने हाँस्दा हाँस्दै कुँद्थ्ये । डरले भयङ्कर कुँद्नु पर्ने ठाउँमा म हाँस्दै कुँद्थ्ये । त्यो संघर्षको बेला थियो । त्यति बेलातिर पीडा पर्दा खेरी पनि हाँसो नै उठ्थ्यो । त्यसलाई मैले सुख हो भन्न खोजेको त होइन । तर, मैले चाँहि यस्ता कुराहरुलाई पनि सुखका रुपमा लिन्थे । 

० भनेको, सुख अनुभुति हो, तपाईको विचारमा ?
–सुख त मन हो । तपाईले त्यसलाई कसरी लिनु हुन्छ भन्ने कुरा हो । तपाईले सुख सोच्नु भयो भने सुखै हो । हैट’ के साह्रो दुःख भनेर सोच्नु भयो भने, दुखै हो । कति सुख कति सुख भनेर मन अमिलो पारेर सुख खोज्न थाल्यो भने सुख कहाँ नेर खोज्ने भन्ने पनि हो । सुख, खुद आनन्द भन्न चाँहि मन आनन्द बनाउनु पर्‍यो । तपाईलाई चाँहि असुन्तुष्टीले खेदेको खेद्यै भयो भने, तपाई सुखको नजिक पुग्नु हुन्छ जस्तो लाग्दैन मलाई ।

० अनि कलाकारितामा सुख बढी छ कि दुःख बढी छ ? 
–हा हा हा, ...दुःखै बढी छ भनौँ । 

० दुःखका कुरा भन्दा पनि हाँस्नु भयो त ? 
– मैले अघि नै भने नि कुकुरले लखेटेको घटना,, म आपतमा हाँस्दै कुद्थेँ । 

० अनि, पछिल्लो समय नेपाली बजारमा बजारमा सुख र सम्वृृद्ध भन्ने शब्द निकै विकिरहेको छ, कतिको सुन्नु भएको छ ?
–सम्वृृद्धि भन्ने शब्द चाँहि समाजिक कामहरुमा धेरै बहस हुने कुरा हो । राजनीतिक शब्द पनि हो  । सामाजिक शब्द पनि हो । धेरै सुनिएका शब्द हुन् सुख, सम्वृद्ध, शान्ति भनेका । 

० यी शब्दहरु दलका नेताका मुखबाट बढी सुन्नु भएको कि ? नागरिकले पनि बोल्छन् ? 
–यी शब्द सबैबाट बराबर नै सुन्ने गरिएको छ । जनताले सम्वृद्धिको कुरो नगरी  नेताले पनि सम्वृृद्धिको कुरा गर्दैन जस्तो लाग्छ मलाई । जनताले नेतालाई सम्वृद्धिकै माग बढी राखिरहेका छन् । हाम्रो देश सम्वृद्ध हुने चिन्ता पहिले जनताले नै गर्ने हो । नेताले त्यही सेन्टिमेन्टलाई लिएर सम्वृद्धिको आश्वासन दिन्छ ।  नेताले आश्वासन दिनु र जनताले आशा गर्नुकै गोलचक्करमै परिरहेको छ नेपालको राजनीति मलाई । 

० नेपालमा राजनीतिक, सामाजिक, सांस्कृतिक र आर्थिक सबै क्षेत्रमा सुखकै कुरा बढी गर्न थालिएको छ । आम नागरिक अर्थात् तपाईले हामीले खोजेको सुखकै कुरा भईरहेको हो यो ?
–सुख चाँहि दुई किसिमको हुन्छ । एउटा भौतिक र अर्को अत्याध्मिक सुख । भौतिक सुख भनेको हामीसँग स्रोत साधन हुनु पर्‍यो । अत्यामित्क सुख भनेकोक मनले सन्तोस मान्नु पर्‍यो । राजनीतिक हिसावले भन्नु पर्दा हामी भौतिक सेवा सुविधा खोजिरहेका हुन्छौं । व्यक्तिगत रुपमा भन्नु पर्दा हामी आत्याध्मिक सुख खोजिरहेका हुन्छौं । धेरै थरीको सुख छ भन्न सकिन्छ । सायद हामीले खोजेके सुखको कुरा भईरहेको होला । हामी सकारात्मक भएर सोच्नु पर्दछ । 

० तपाईले कहाँ–कहाँ सुख खोज्नु भयो ?
–मैले सबै भन्दा बढी खोजेको नै सुख हो,  पहिले है । अहिले होइन । एक चोटी म सुखको लागि खुबै भौंतारिए । पछि मैले जब पत्ता लगाए कि सुख खोज्ने चीज होइन । सुख महसुस गर्न चीज हो भनेर पत्ता लगाए त्यसपछि सुख खोज्ने कुरा त्यतिकैमा टुङ्गियो । अहिले म सकेसम्म आफुलाई दुःख दिने कोसिस भने गरिरहन्छु । 

० कतिपयले परिवारको सुखका लागि भन्दै खाडीको तातो रोज्छन्, बाध्यताले ।  साँच्चै तपाईका विचारमा सुख खोजेर पाइन्छ ?
–हरेकका आ–आफ्नै सुख छन् । हरेकले आ–आफ्नै अनुसार सुख खोजिरहेका हुन्छन् । मैले अघि नै भौतिक र आध्यात्मिक भनेर । त्योसँग आर्थिक, समाजिक, राजनीतिक धेरै विषय जोडिन्छन् । कसले कुन किसिमको सुख खोजेको हो भन्ने कुरामा निर्भर गर्दछ । भौतिक सुखका लागि स्रोत, साधन र साधनाका पछि डौडिनु पर्‍यो । मन शान्त पार्ने सुख खोजेको हो भने जति तड्पे पनि अन्तिममा आएर आफ्नै मनलाई सम्झाउनु पर्ने हुन्छ । 

० राजनीतिक दलका नेताहरुले प्रयोग गर्ने गरेको ‘सुख’ शब्द कति अर्थपूर्ण लाग्छ, तपाईलाई ? 
–अर्थ लगाउनु पर्छ । नेताहरुले पनि सकेसम्म त सुख खोज्ने कोसिस गर्छन् । नेपाललाई यस्तो बनाउँछौं, उस्तो बनाउँछौं नेपालीलाई सुख दिन्छौं भनेर त पहिले देखि नै भन्दै आएका हुन् । पहिलेको तुलनामा केही सुधार नभएको पनि छैन । मेरै जीवनमा पनि मैले केही भौतिक सुखहरु भोगेको छुँ । जस्तै पहिला मेरो गाउँबाट काठमाडौं आउनको लागि ५ घण्टासम्मको यात्रा हिँडेर गर्न पथ्र्यो । तर, अहिले घरैसम्म गाडी पुग्ने गरेको छ । त्यसलाई सुख मान्ने कि नमान्ने ? त्यसलाई राजनीतिक परिवर्तन भन्ने कि नभन्ने ? यो हेर्दा जे होस् नेताहरुले पनि कोसिस गर्दैछन् भन्ने बुझेकोछु  ।

० जनताका लागि नेताले सुख खोज्दैछन् भन्नेमा तपाई पूरा विश्वस्त हुनुहुन्छ ?
–नेता हुनु भन्दा पहिला उ पनि एउटा जनता हो । त्यसपछि मात्रै नेता भएको हो । मलाई यस्तौ लाग्छ । कोसिस त, गरेका छन् भन्ने मलाई लागेको छ । नत्र पछि मलाई घाटा होला भन्ने डर त उनीहरुलाई पनि हुन्छ होला नि ।

० राजनीति कतिको बुझ्नु हुन्छ ?
–राजनीति शब्द चाँहि बुझ्छुँ । कसरी गर्छन् थाह छैन । फेरि त्यसको मतलब राजनीतिक कुरा सबै थाहा नभएको चाँहि होइन । त्यति धेरै कसरी गर्न सकिन्छ भन्ने चाँहि आउँदैन । त्यसकारण पनि म कलाकार भए हुँला जस्तो लाग्छ कहिले काँही ।

० तपाईहरुको चिनारीको पछाडि पनि त नेता डिएको हुन्छ हैन, ‘अभिनेता’ । अनि त्यो नेताले राजनीति बुझ्नु पर्छ कि पर्दैन ?
–जरुर पर्छ । र हरेकले हरेक कुरा बुझ्नु पर्छ । राजनीतिमै लाग्नु पर्छ भन्ने चाँहि छैन । तर, राजनीति बुझ्नु चाँहि जरुरी छ । थुप्रै अभिनेताहरु राजनीतिमा लागेको देखिन्छ । यो पनि राम्रो लाग्छ मलाई ।

० अनि तपाई चैँ नेता नबन्ने । के छ विचार ?
–नेपालको राजनीतिक रुपमा भन्नु पर्दा यति साह्रो भावनात्मक मान्छे होला जस्तो लाग्दैन र कोही पनि छैन जस्तो पनि लाग्छ । ल १० जनालाई असर परोस्, २० जनालाई ठिक होस् भनेर निर्णय गर्न सक्ने हुनु पर्‍यो । भन्ने मलाई लाग्छ । त्यो क्षमता मसँग छैन कि ?
० सांसद बनेर मन्त्री बनेर कालाकारिता क्षेत्रमा रहेका विकृतिहरु हटाईदिउँ भन्ने सोच्नु हुन्न ? 
–त्यो नेतागिरी त यति धेरै आउँछ कि, पहिला चाँहि यति धेरै आउथ्यो कि जस्तै हामीले नाटक गर्छौ भनेर जोश जागर निकाल्यौं भने, ठूल–ठूला हलहरुमा हाम्रो पहुँच हुँदैनथ्यो । जस्तै, नाच घरमा हाम्रो पहुँच हुँदैन्थ्यो । हामीले त्यहाँ नाटक देखाउनु पाउनु पथ्र्यो । तर, त्यहाँ हामीले देखाउन सक्दैन थ्यौँ । त्यति महंगो भाडा समेत तिर्न सक्दैन थ्यौं । अलि उपयुक्त सजिलै पाउने ठाउँ खोइ त ? सजिलै उपलब्ध हुनु पर्‍यो नि । यस्तो कुराहरु चाँहि राजनीतिक हिसाबले सामाधान हुनु पर्छ । नेताहरुले केही गरिदिनु पर्‍यो । कलाकार देशका गहाना हुन् भन्छन् । गहना चाँहि फुकाल्दै राख्दै गर्छन् । यसरी त हुँदैन नि ! अहिले अलि अलि व्यवस्थित भएको छ ।

० कलाकारहरु राजनीतिमा लागेका छन्, ती राजनीतिमा लागेपछि सांसद पनि भएका छन्, कलाकारिता क्षेत्रमा केही सुधार आयो त ? सुख मिल्यो ?
–केही केही चाँहि सुधार भएको छ । जस्तै कार्डहरु । हामी जस्तो कलाकारहरुको लागि चाँहि भविष्य छैन । हामीले जति कमाउन सक्छौं अहिले हो, जति बचाउन सक्छौं अहिले हो, भाविष्यमा केही हुँदैन । यसको पनि आफ्नै लिमिटेसन छ । एउटा कलाकार चल्न सक्ने पनि एउटा लिमिटेसन हुन्छ । यस किसिमले कार्डहरुमा सुधार आएपनि त्यति धेरै प्रचलनमा आएको छैन । आशा गरौं भविष्यामा चाँडै प्रयोगमा आउँछन् । संस्कृति बचाउने हो भने, कालाकारलाई बचाउन पर्छ । वातावरण हुनु पर्छ र त्यो बनाउनु पर्छ । 



लोकप्रिय समाचार
लोकप्रिय समाचार
नयाँ