मेरो श्रीमान पेशाले पत्रकार, आज यति संक्रमित थपिए यति संक्रमण मुक्त भए, यति जनाको संक्रमणको कारण ज्यान गुम्यो भन्ने समाचार संकलन र सम्प्रेषण गर्दागर्दै संक्रमितको संख्यामा हामी चार जना पनि थपियौ । उहाँ, म र दुई छोरी, उहाँले आफ्नो फेसबुक स्टोरीमा सदाझै कोभिड १९को अपडेटसंगै म लगायत श्रीमती र दुइछोरीहरुमा कोभिड १९ को संक्रमण पुष्टी भनेर अपडेट राख्नु भयो ।

अपडेट राखेसंगै एकजना आफन्तले अल्ली झोक्किदै कोरोना संक्रमित भनेर फेसबुकमा किन राख्नु परेको ? सामाजिक सञ्जाल हो, सबैले थाहा पाउँछन्, सहरदेखी गाउँघरसम्म कुरा काट्ने बाटो हुन्छ, फलानो र फलानोको परिवारलाई कोरोना लागेको छ भन्ने हल्लीखल्ली हुन्छ । भोलि समाजले हेर्ने दृष्टिकोण नै फरक हुन्छ । हेला गर्छन, छिछी र दुरदुर गर्छन् । किन फेसबुकमा हालेको, हटाउनु भन्नु भएछ मेरो श्रीमानलाई । उहाँलाई त हामी संक्रमित भएको भन्दा पनि समाजले कुन दृष्टिकोणले हेर्छ भन्ने पो डर लागेको रहेछ । कोरोना महामारी भित्रिएको सात-आठ महिना भइसक्दा पनि हाम्रो अझै दृष्टिकोण बदलिएको रहेनछ ।

कोरोना या कुनै पनि रोग आफुले चाहेर लाग्ने रोग होइन । झन यो कोरोना त विश्वव्यापी महामारी हो र विश्वनै यति वेला कोरोना महामारीसंग लडिरहेको छ । शक्तिशाली राष्ट्रलाई समेत चूनौति बनेको यो महामारी आजसम्म न कुनै औषधी पत्ता लागेको छ न त भ्याक्सिन नै, यो महामारीले सबै राष्ट्रलाई आक्रान्त पारेको छ । जीवन तहस नहस बनाएको छ । तत्कालको लागि जीवन त, दीर्घकालसम्मको लागि विश्वव्यापी अर्थतन्त्र समेत डामाडोल पार्ने देखिन्छ । आतंकित र सशंकित बनाएको छ । महामारी हो आज मलाई, भोली अरु कसैलाई लाग्न सक्छ । रोग लुकाउनु त झन अपराध अनि पाप हो । संक्रमण लुकाउँदा फैलने, आफु मात्र नभइ समाज र देश सबैलाई जोखिमको झन डर हुन्छ । अरु सतर्क र सुरक्षित हुन भन्ने हेतुले राखेको हुँ । संक्रमण भएको थाहा पाएर मसंग घुलमिल भएका साथी तथा आफन्तहरु समयमानै थाहा पाएर सुरक्षित होउन र संक्रमण अन्त्र नफैलियोस भन्नको लागि राखेको हुँ कुनै प्रचारवाजीको लागि होइन, भन्नेले जे सुकै भनुन् । म सहन र हेपिन तयार छु । अरु संक्रमण भएको कुरा म आफैले समाचार बनाउने तर आफै संक्रमित हुँदा यसलाई भन्न किन हिचकिचाउने ? के म रोग लुकाएर जथाभावि चोक चोकमा, वजारवजार घरघरमा डुलेको ठिक हुने थियो र ? उहाँ अल्लि रिसाउदै फोनमा कुरा  गर्नु भयो, म पल्लो कोठाबाट सुनिरहेको थिए यी सबैकुरा । 

'देशदेखी विदेशसम्मका उच्च ओहोदामा बस्नेदेखी सर्वसाधारणसम्म यो महामारीको चपेटामा परेका छन् । कोरोना महामारीको पञ्जाबाट कोही उम्कन सकेका छैनन्, के डाक्टर, के नर्स, के सुरक्षाकर्मी, के पत्रकार, के नेता, के कलाकार सबै संक्रमणको चपेटमा परेका छन् । भगवानका रुपमा मानिने चिकित्सक, नर्सहरुलाई संक्रमण कसरी हुन्छ र कसरी सुरक्षित हुन सकिन्छ भन्ने थाहा थिएन होला र ? तर आफ्नो पेशा र कर्तव्य निर्वाह गर्दै गर्दा आफै संक्रमित बनेका छन् त कतिले ज्यान नै गुमाएका छन् । म पनि त्यहि अहोरात्र खटिने अग्रपंति रहने, देशको चौथो अंङ्ग, एक कर्मनिष्ठ पत्रकार हुँ । आफ्नो जिम्मेवारी वहन गर्ने क्रममा कतिखेर र कहाँ संक्रमित भए पत्तै भएन । मलाइ आफ्नो ज्यान र परिवारको माया नभएको पनि होइन । भन्नेले त माक्स लगाएन, सुरक्षित भएन पनि भन्छन् । तर सुरक्षाको उपाय सबै अपनाउँदा पनि कहाँबाट र कसरी संक्रमित भइयो थाहै भएन । यसरी थाहा नपाउने म एक्लो छैन यहाँ त विरामीको सेवामा चौविस घण्टा खट्ने र सुरक्षा उपाय वताउने चिकित्सक र नर्सहरु पनि ठुलो संख्यामा संक्रमित भएको तथ्याङ्क छ । अरुले के भन्ला, कसो भन्ला भनेर सोच्ने होइन सक्नुहुन्छ भने आत्मबल बढाउन मद्द्धत गर्नुस् होइन भने हतोत्साही बनाउने कुरा नगर्दा नै वेस,' यति भनेर उहाँले फोन राख्नुभयो । उहाँका यी सबै कुरा मैले सुनेको थिए । आखिर संक्रमण लुकाउनु ठिक कुरा पक्कै होइन भन्नेमा म पनि सहमत थिए । 

आफु नमरी स्वर्ग देखिन्न भने जस्तै हामी पनि संक्रमित भए पछि यो रोगलाई नजिकबाट साक्षात्कार गर्ने अवसर पायौ । भाग्यमानी भनौं वा अभागी यो महामारीबाट अछुतो रहन हामी पनि सकेनौ । बोलीसम्म राम्ररी नफुटेकी सानी छोरी सावुन पानीले मिचिमिची हात धोए कोरोना लाग्दैन भन्ने भनाइ कण्ठ गरेकी छन् र बारम्वार रमाइलो मानेर नै सहि त्यही बाक्य घरीघरी दोहोर्याउछिन । अनि मुडामाथि चढेर सकीनसकी पटक पटक हात धोइ रहन्छिन तर उनलाई थाहा छैन उनि त संक्रमित भैसकेकी छन् । असोज १३ गते मलाई टाउको दुख्यो छिटो घर आउन भन्दै फोन गरे उहाँ आएर सिटामोल दिनु भयो । रातभर सुत्न सकिन जाडो भइरह्यो विहान ४ बजेतिर ज्वरो नाप्दा १ सय २ डिग्री फरेनाइट ज्वरो देखियो र म छुट्टै कोठामा आइसोलेट भए । विहान दुई छोरी र श्रीमानलाई पनि रुघा लाग्यो अनि चारै जनामा लक्षण देखिए पछि शंका लागेर उहाँ स्वाब परिक्षण गर्न जानुभयो । झन्डै तीन दिन अगाडी उहाँलाई ज्वरांश भयो भनेर एकमात्रा सिटामोल खानु भएको थियो । त्यसकारण पनि शंका बलियो भयो । स्वाब दिएर आएको दिन लखतरान मात्रै हुनु भएन हल्का ज्वरो पनि आयो । झन्डै ४ घण्टा चर्को घाममा लाइन बसेकाले थकित भएको महशुस गरे पनि यथार्थ त्यस्तो रहेनछ । बेलुकासम्म दुवै छोरीहरुलाई १ सय ३ ज्वरो पुग्यो । कोभिडका सुने जतिका सबै लक्षणहरु डायरीया बाहेकको सबै देखियो । जीउ दुख्ने, स्वाद हराउने, बान्ता, ज्वरो, रुघा, खोकी सबै सबै । 

१७ गते बेलुका ६ वजेर २२ मिनेटमा मोवाइलमा उहाँको रिपोर्ट आयो डिटेक्टेड । त्यस लगतै मनमा चिसो पस्यो र उहाँ आइसोलेट हुनुभयो । सबैमा लक्षण देखिएकाले भोलि पल्टै स्वाब परिक्षण गर्न गयौ । ३ दिन पछि रिपोर्ट आयो पोजेटिभ । आखिर चारै जना संक्रमित भयौं । ज्वरो आउँदा बच्चाहरुलाई निको र हामीले सिटामोल खायौ । श्रीमानलाइ खोकि धेरै लागेर छाती समेत दुखे पछि डाक्टरलाई सोधेर खोकिको सिरफ र एजिथ्रोमाइसीन खानुभयो । हामीले भने तातो पानी, सिधे नुन, विरेनुन, वेसार, ज्वानो, तुलसी पत्र, गुर्जो, जेष्ठी मधु, लगायतको पानी पकाएर खायौ । अनि विस्तारै केहि कम भयो । केटाकेटी ४ दिन जतिमा ठिक जस्तै भए । एक हप्ता पछि हराएको स्वाद फर्कियो । हामी निको हुने क्रममै थियौ । 

हाम्रो घर अगाडीको दाईले सामान्य रुघा र ज्वरो आयो भन्नु भएको थियो । पीसीआर गर्न जाने कुरा गर्यौ, सिटामोलले ज्वरो कम भएकाले फ्लु होला यतिवेला सबैलाइ कोरोना देखाउछ, आखिर घरमा नै बस्ने हो भन्नुभयो । हो पनि, हामी पनि त पोजेटिभ भएर घर मै त थियौ । तेस्रो दिन सोमवार साँझमा, मंगलबार परिक्षण जाने भनेर निर्णय गर्नुभयो । वेलुका १२ वजे स्वासप्रस्वासमा समस्या आयो भनेर दिदीले खवर गर्नुभयो । हतार हतार गाडी, एम्वुलेन्सलाई खवर गर्यौ । हामी संक्रमित भएकाले झ्यालबाटै आवश्यक व्यवस्थापनमा जुट्यौ । जसोतसो अस्पताल पुर्याइयो । अस्पतालले मृत घोषणा गर्यो । उहाँको परिक्षण भएन तर भोलिपल्ट भएको परिक्षणमा सपरिवारमा संक्रमण देखियो । कोरोनाकै कारण दाइको मृत्य भएको भन्नेमा दुविधा रहेन किन कि दाईमा कुनै रोग थिएन । आफु संक्रमित रहेकै वेला कोरोनाले नै छिमेकीदाईको मृत्य देख्दा कस्तो हुन्छ ? म कसरी व्यक्त गर्न सकुला र ?  

आज हामीमा संक्रमण पुष्टी भएको २४ औ दिन भइसकेको छ । २१ औ दिन पछि पनि श्रीमानको रिपोर्ट पोजेटिभ आएको छ । हामी अझै संक्रमण मुक्त भइसक्यौ भन्ने अवस्थामा छैनौ । तथापी सरकार र विश्व स्वास्थ्य संगठनले पनि १४ दिनपछि भाइरस निष्कृय हुने र संक्रमण फैलाउन नसक्ने भन्दै सामान्य जीवनमा  फर्कन सक्ने उल्लेख गरेको छ । समाजमा अझै पनि रिपोर्ट नेगेटिभ आयो भनेर सोध्छन उनिहरुलाई कसरी बुझाउने तसर्थ अझै पनि घरमानै बसेका छौ । हामीलाई शुभेच्क्षा प्रकट गर्नुहुने र जडीबुटी औषधी र अक्सीमिटर खोजेर घरसम्म ल्याइदिने कुमारजी पाण्डे, भरतमणी ज्ञवाली र नारायण खनालको गुन कदापी भुल्न सकिन्न । कतिपय टाढाबाट कुरा गर्न समेत डराएको अवस्थामा घरमा नै आवश्यक चिज बोकेर आउनु चानेचुने कुरा हुदै होइन । परिवारका सदस्यहरु, आफन्त साथीभाई,  इष्टमित्र सबैलाई हार्दिक आभार प्रकट गर्दै विजया दशमी २०७७को हार्दिक शुभकामना अर्पण गर्दछौ ।