बेइजिङ। हालैका महिनाहरूमा, चक्कु आक्रमणहरूमा चिन्ताजनक वृद्धिले चिनियाँ कम्युनिस्ट पार्टीको सामाजिक सद्भाव र सार्वजनिक सुरक्षाको छविमा बाधा पुर्‍याएको छ। कम हिंसात्मक अपराध दरको आधिकारिक दाबीहरूको बाबजुद, क्रूर घटनाहरूको शृङ्खलाले चिनियाँ समाज र शासनमा महत्त्वपूर्ण मुद्दाहरूलाई प्रकाश पारेको छ।

शाङ्घाई नजिकै जापानी बालबालिका बोकेको स्कूल बसमा भएको हमला हिंसात्मक घटनाहरूको शृङ्खलाको पछिल्लो घटना हो जसलाई चिनियाँ अधिकारीहरूले प्रभावकारी रूपमा सम्बोधन गर्न नसक्ने वा नचाहेको देखिन्छ। यस त्रासदीले चीन र यसका छिमेकीहरू बीचको तनावलाई बढाएको छ। राज्य-अनुमोदित जापानी विरोधी बयानबाजीले बढाएको छ। विदेशी नागरिकहरूको सुरक्षा सुनिश्चित गर्न चिनियाँ अधिकारीहरूको असफलतालाई जोड दिँदै चीनमा रहेका जापानी नागरिकहरूलाई अब उनीहरूको वाणिज्य दूतावासबाट चेतावनी दिन थालिएको छ।

हिंसा विदेशीहरूमा मात्र सीमित छैन; चिनियाँ नागरिकहरू पार्क, विद्यालय र अस्पताललगायत सार्वजनिक स्थानहरूमा पनि अनियमित आक्रमणको सिकार भइरहेका छन्। जिलिनमा, एक अमेरिकी विश्वविद्यालयका चार प्रोफेसरहरूलाई पार्कमा छुरा प्रहार गरिएको थियो। र यस्तै आक्रमणहरू सबवे स्टेसनहरू, प्राथमिक विद्यालयहरू र विभिन्न क्षेत्रका अस्पतालहरूमा भएका छन्। पीडितहरू बालबालिकादेखि वृद्धहरूसम्म छन्। र अपराधीहरूलाई प्रायः एक्लै काम गर्ने मध्यम उमेरका पुरुषहरू भनेर वर्णन गरिएको छ।

सूचना नियन्त्रण र प्रणालीगत समस्याहरू स्वीकार गर्न सरकारी प्रतिक्रिया अपर्याप्त छ। अपराध प्रतिवेदनमा पारदर्शिताको अभाव र राजनीतिक कारणले तथ्याङ्कको सम्भावित हेरफेरले जनताको विश्वासलाई कमजोर बनाउँछ।

उच्च युवा बेरोजगारी र सङ्घर्षरत सम्पत्ति क्षेत्र लगायत चीनको आर्थिक चुनौतीहरूले सामाजिक तनावलाई बढाइरहेको छ। तैपनि, यी मूल कारणहरूलाई सम्बोधन गर्नुको सट्टा, सरकार स्थिरता र नियन्त्रणको अनुहार कायम राख्नमा बढी चिन्तित देखिन्छ। भर्खरैको आर्थिक मन्दी, विशेष गरी घर जग्गा क्षेत्रमा, धेरै चिनियाँ नागरिकहरूलाई आर्थिक रूपमा सङ्घर्ष गर्नु परेको छ। सम्भावित रूपमा सामाजिक अशान्तिमा योगदान पुर्‍याएको छ र अपराध दर बढेको छ।

बन्दुक र ठूला चक्कुहरूमा पहुँचको सीमा सहित कडा हतियार नियन्त्रणहरू यी आक्रमणहरूलाई रोक्न प्रभावकारी साबित भएका छैनन्। यो असफलताले जटिल सामाजिक समस्याहरूलाई सरल अधिनायकवादी उपायहरूद्वारा सम्बोधन गर्ने व्यर्थतालाई प्रकाश पार्छ। 

मानसिक स्वास्थ्य समस्याहरूको सरकारको ह्यान्डलिङ पनि छानबिनमा आएको छ। अधिकारीहरूले प्रायः मानसिक स्वास्थ्य समस्या भएका व्यक्तिहरूबाट यी आक्रमणहरू भएको बत्ताउँदछन्। तर मानसिक स्वास्थ्य स्रोत र समर्थनको पर्याप्त प्रणालीगत अभावलाई सम्बोधन गर्न असफल हुन्छन्। यी आक्रमणहरूको प्रकृति जापानमा "व्यक्तिगत आतङ्कवाद" जस्तै देखिन्छ, जहाँ व्यक्तिहरूले आफ्ना गुनासोहरूमा ध्यानाकर्षण गर्न सामूहिक हिंसा गर्छन्।

यो समानताले सामाजिक दबाब, व्यक्तिगत गुनासोहरू र सार्वजनिक हिंसाका कार्यहरू बीचको सम्बन्धलाई सङ्केत गर्दछ। जसलाई चिनियाँ सरकार अन्वेषण गर्न हिचकिचाइ रहेको छ। राजनीतिक कारणहरूका लागि अपराध तथ्याङ्कहरूको कम रिपोर्टिङ र हेरफेरको बारेमा चिन्ताहरू प्रचलित छन्। किनकि स्थानीय अधिकारीहरूले सार्वजनिक सुरक्षाको थप अनुकूल छवि प्रस्तुत गर्न अपराधहरूलाई पुनः वर्गीकरण वा कम रिपोर्ट गर्न सक्छन्। सरकारको प्रतिक्रिया बताउँदै आएको छ। बस परिचर हु युपिङको बलिदान जस्ता व्यक्तिगत वीरताका कार्यहरूको प्रशंसा गर्न द्रुत रूपमा, अधिकारीहरू यी घटनाहरूको व्यापक प्रभावहरूमा मौन छन्।

परराष्ट्र मन्त्रालयले सुझाउ आक्रमणलाई "पृथक् घटना" भनेर खारेज गर्नु भनेको विश्वको जुनसुकै ठाउँमा हुनसक्ने भ्रामक र इन्कारको हो। यो अडान धोखा धडी मात्र होइन, सम्भावित खतरनाक पनि छ। यी आक्रमणहरूको गम्भीरता र आवृत्तिलाई स्वीकार गर्न अस्वीकार गरेर, चिनियाँ सरकारले आफ्ना नागरिक र बासिन्दाहरूको सुरक्षा गर्ने आफ्नो मौलिक कर्तव्यमा असफल भइरहेको छ।

सुझाउ आक्रमण पछि प्रमुख चिनियाँ इन्टरनेट प्लेटफर्महरूमा जापानी विरोधी घृणायुक्त भाषणमाथि प्रतिबन्ध लगाउनु भनेको जेनोफोबिक भावना भड्काउनमा सरकारको भूमिकाको मौन मान्यता हो जुन अहिले नियन्त्रणबाट बाहिर गएको छ। चीनले आफ्नो अन्तर्राष्ट्रिय छवि पुनरुत्थान गर्न र अधिक देशहरूमा भिसा-मुक्त पहुँच जस्ता पहलहरू मार्फत पर्यटकहरू र विद्यार्थीहरूलाई आकर्षित गर्ने प्रयास गर्दा, यी हिंसात्मक घटनाहरूको निरन्तरताले यसको आकर्षक आक्रमणको खोक्रो प्रकृतिलाई प्रकाश पार्छ। यी आक्रमणहरूको प्रणालीगत प्रकृतिलाई सम्बोधन गर्न सरकारको अनिच्छाले विश्वव्यापी मञ्चमा यसको विश्वसनीयतालाई कमजोर बनाउँछ र सार्वजनिक सुरक्षा सुनिश्चित गर्ने क्षमतामाथि गम्भीर प्रश्न खडा गर्छ।

चीनमा हालैका चक्कु आक्रमणका घटनाहरू कानून प्रवर्तन मुद्दा भन्दा बढी छन्; यो चिनियाँ सरकारको असफलताको घृणित अभियोग हो। आर्थिक कुप्रबन्धदेखि सामाजिक दमनसम्म, अपर्याप्त मानसिक स्वास्थ्य समर्थनदेखि राज्य-प्रायोजित राष्ट्रवादसम्म, यी हिंसक प्रकोपका मूल कारणहरू चीनको शासन मोडेलमा रहेका आधारभूत त्रुटिहरूमा पत्ता लगाउन सकिन्छ।

चीनले बढ्दो सामाजिक र आर्थिक दबाबको सामना गरिरहँदा, यी अन्तर्निहित मुद्दाहरूलाई स्वीकार गर्न र सम्बोधन गर्न अस्वीकार गर्दा समाजमा थप अस्थिरता सिर्जना हुने खतरा हुन्छ। कम्युनिस्ट पार्टीको वास्तविक सामाजिक कल्याण र सार्वजनिक सुरक्षामा नियन्त्रण र छविको प्राथमिकताले असन्तुष्टिको प्रेसर कुकर सिर्जना गरिरहेको छ। आर्थिक असमानता सम्बोधन नभएसम्म पर्याप्त मानसिक स्वास्थ्य सहायता प्रदान गर्न र ठूलो सामाजिक स्वतन्त्रता प्रदान गर्न महत्त्वपूर्ण सुधारहरू नगरेसम्म, चीनले भविष्यमा अझ गम्भीर सामाजिक अशान्तिको सामना गर्न सक्छ।

चीनमा चक्कु आक्रमणहरू चिनियाँ समाज भित्रको गहिरो अस्वस्थताको लक्षण हो। जसलाई सरकारले समाधान गर्न असक्षम वा नचाहेको देखिन्छ। जबसम्म कम्युनिस्ट पार्टीले आफ्ना नागरिकहरूको वास्तविक आवश्यकताहरू पूरा गर्नमा सत्तामा आफ्नो पकड कायम राख्ने प्राथमिकता जारी राख्छ, चीनले प्रायः दाबी गरेको वास्तविक स्थिरता र सुरक्षा प्राप्त गर्न सङ्घर्ष गर्नेछ। चीनले यस चुनौतीसँग कसरी जुध्न विश्वले हेरिरहेको छ। यसको प्रतिक्रियाले आगामी वर्षहरूमा यसको शासन मोडेलको धारणालाई आकार दिने सम्भावना छ।