-
-
-
-
झोला संगालेर विद्यालय जान नसक्दै
समाजले वयस्क बनाइदियो
जिम्मेवारी र जवानीको बोझ
बाल मस्तिष्कमा खनाइदियो ।
सिंगान पुछ्न नसक्ने उमेरलाई
कति राम्री भनाइयो
बिहे गर्ने बेला भयो भन्दै
जवानीको रंग थमाइयो ।
के थाहा त्यति बेला के गर्ने नगर्ने
छोरी हो बाहिर नहिँड भनाइयो
सबै कुरा सुन्दा हुर्किए झैं लाग्यो
सुन्दर सपना क्षण भरमा जलाइयो ।
न त्यो जवानीको मूल्य रह्यो
आखिर घर न घाटको बनाइयो
यही समाज हो इज्जतको मापन गर्ने
बेमेल सम्बन्धलाई वैधानिक जनाइयो ।
बल्ल जवानी महसुस गर्ने बेला
जिम्मेवारीको भारी बोकाइयो
समाजको ठूलो अन्यायलाई
भाग्यसँग लगेर ठोकाइयो ।
चुपचाप सहेका पलहरुलाई
निरीह र चेतनाहीन जस्तै भयो
न बच्यो बाँस न बज्यो बाँसुरी
अठोट र सपना खेरै गयो ।
के गर्दा हुने होला सधैं प्रश्न
बोल्यो बाठी नबोले घमण्डी
निर्णय लिनै गार्हो कुन सही
राम्रो बन्यो गिद्दे नजर
नत्र पाखंडी ।
सधै निसास्सिएर बाँच्नु पर्ने
समाजले दिएको न्यानो उपहार
कहाँ खोजुँ खै म एक्लै
लैंगिक समानताको आधार ?
