अग्लिँदै गएका छन्
रूपान्तरणका नाराहरू
यत्रतत्र रुमल्लिएका छन् विचारहरू
फुकाइँदैनन् गुजुल्टाहरू
बरु बढिरहेछन्
सरापिरहेछ एकले अर्कोलाई
आफैँ भविष्य द्रष्टा बनेर
एकनासले हेरिरहेको छ तमासा ।
थाती छन् जिम्मेवारीहरू जस्ताको तस्तै
मैझारो भइरहेछ मौलिकता
बढिरहेछन् आयातित चलनहरू
र फुत्तफुत्त खसिरहेछन्
एकएक पहिचानका पानाहरू ।
सिपालु भएको गफ लाउँछ
अनि हलो काट्छ र मुङ्ग्रो बनाउँछ
अजीवताको घोक्रो फुलाउँछ
मच्चाउँछ मनमोहक भाषण
अरुभन्दा फरक बन्ने धुनमा ।
चिथोरिरहेछ धर्तीको शरीर
खोपिरहेकै छ उनैको जीउ ज्यान
विकासहरू नानाथरी गरिरहेकै छ
उच्च स्वरमा फलाक्दै छ
मनोमानी गरिएका
तिनै विकासको राग अलापेर
उसका सुन्दर कृतिहरू
बहेलिँदै छन् खोला¸ नाला र नदीहरूमा
भत्किन थाल्छन् थामिएका बाँधहरू
अनि कति ज्यान बग्ने हुन्
अत्तोपत्तो छैन कोही कसैको
इतिवृत कहने कसरी रु
मान्छेले मान्छेलाई
पिटेको छ¸ कोपरेको छ
ज्यूँदै पोलेको छ¸ पेलेको पनि छ
सताएकै छ¸ गर्नु नगर्नु गरेर
ठग्नु र सम्पत्ति हडप्नु त के हो र !
अङ्गभङ्ग गरिदिएको छ¸ तड्पाएको छ
रेटिदिएको छ कोमल मन पनि
अनि त पलपल ज्यूँदो लास बनाइदिएको छ ।
मानिएकै छ¸ तानिएकै छ
बग्रेल्ती विचारलाई छानिएकै छ
कुन जन आफ्नो हो भनेर
राखिएकै छ भण्डारमा
सजाइएको छ अहमताको कृतिलाई
वास्तै हुँदैन गर्नु पर्छ भन्नेमा
प्रतिष्पर्धा हुन्छ गर्नु हुँदैन भन्नेमा
छ यहाँ त्यसैको विजयोत्सव ।
आफ्नै मान्छे सम्झेर
गर्दैन मानवीय व्यवहार
मान्छेलाई नै निर्जीव देखेर
दुत्कार्दछ दानवी पाराले
मान्छेको मन हुन्छ¸ तन हुन्छ
तन मात्रै दुख्दैन
मन अझै भक्कानिन्छ
तन र मनले मान्छे भए पनि
एकै नहुने रहेछन् तिनीहरू ।
हुन् महान् मानव
मनलाई सम्मान गर्नेहरू
तर यहाँ मनलाई अपमान गर्नेहरू
दिनका दिन हुँदैछन् वरिष्ठ
गर्नु छ सलाम यिनैको ।
छँदै छैन सुर्ता
अरुलाई पनि चाहिएला कि भन्ने
होश छैन¸ अरु रहे म पनि रहुँला
भन्दै हिँड्छ¸ म बाँचे भैगो नि
अरु माथि नाँचेर नथाकेको त्यो
कोही नभए
कसमाथि नाँच्ने होला ?
मान्छे¸
तैपनि उन्मत्त नाँचेकै छ
कम्मर दश ठाउँ भाँचेकै छ
बिना हेक्का हल्लिएकै छ
जे पनि गर्दछ
आफ्नो रागको लागि ऊ जसो पनि गर्दछ
स्वार्थी हो मान्छे¸ स्वार्थी ।
(कवि घर्ती मुख्यमन्त्री तथा मन्त्रिपरिषद्को कार्यालय, राप्ती उपत्यका (देउखुरी) का शाखा अधिकृत हुन्)
