-
-
-
-
बिहान सूर्योदयमै, बुबाको त्यो हँसिलो मुहार
आज असारे वर्षाको घनघोर रात
कालो बादल झैँ गमक्क परेको छ
मन चिन्तित छ, बोली मौन छ ।
सधै बिहानीमा
छोरा उठ् भन्ने आमा
आज साडीको सप्को छोपी
पीडाका आँसु बगाउँदै छिन् ।
भाग्यको निर्दयी हातले
मेरा दुवै प्रिय समातेछ
घर फर्कने हर्षसँगै
घनघोर पीडाको भेलमा हेलिई
आँगनसम्म आइ पुगेछ ।
म सपनामा उनीहरुको अनुहार देख्छु
म हावामा हाँसो सुन्छु
मलाई खाएको खालीपन छोडेर
कहिल्यै नआउने जवाफहरू खोज्छु ।
भाइ पानीमा निसास्सिए होला
दाइ अग्निकुण्डमा चिरनिद्रा हुँदा
आमा सम्झनामा हराएकी छिन्
बुबाका बलिन्द्र धारामा
परिवारको खुशी बगेको छ ।
भोलिको मिर्मिरेसँगै
सबैको आँशुको खडेरी
सायद,
अनवरत बग्ने भेल
सदाका लागि अलबिदा गर्दैछ ।
