‘बरु छोरो मरेको खवर पाए चित्त बुझ्ने थियो तर जिउदो मर्दाे खवर नपाउँदा निकै चिन्तित बनेका छौं’ उमेरले ७७ बसन्त पार गरिसकेका जेलबाङ ४ रोल्पाका शंकरे बुढाले निराश बन्दै भने । बा आमा भन्दै छोरो घर फर्कन्छ कि भन्ने झिनो आशामा दिन गुुजार्न बाध्य भछन् बुढा र उनकी ६७ बर्षिया वृद्ध पत्नी गौना ।
२०५५ साल चैत ९ गते १० वर्षे द्वन्द्वका समयमा गाई बस्तु चराउन गएको १४ वर्षिय छोरा नलै बुढालाई गोठबाटै माओवादीले अपहरण गरेर लगेपछि आजसम्म पनि उनको अत्तोपत्तो छैन । ‘बुढेशकालमा जन्मिएको एक मात्र छोरा बाँचुन्जेल पालोस मरेपनि चितासम्म पु¥याओस भन्ने सपना थियो विचमै तोडियो । छोरा बेपत्ता हुँदा मन बुझाउन गाह्रो हुन्छ । एक झल्को छोरालाई हेरेर मर्ने आशामा छटपटाइ छटपटाई बाँचेका छौं,’ बुढा भन्छन् ‘पटक पटक सरकार बदलियो शासन सत्ता बदलियो तर कसैलाई पनि चासो र चिन्ता छैन हाम्रो बारेमा आखिर हाम्रो छोरा बेपत्ता पारेर के पायो माओबादीले के पायो सरकारले ?’
बुढा दम्पत्तीको कोखबाट जम्मा १२ जना सन्तान जन्मिएकोमा ८ जना मरे, बचेका तीन छोरी विवाह गरेर गए । आफ्नो बुढेशकालको साहारा सम्झेको छोरा बेपत्ता पारियो । उनी भन्छन् ‘चाड पर्व आउँदा छोराका दौतरीहरु लाहुरबाट घर फर्किन्छन् तर छोरो फर्किदैन कति हिउँद बिते कति वर्षाऋुतु मौसम बदलियो, ऋतु बदलियो तर अहँ हाम्रो मन बदलिन सकेन । अझैपनि छोराकै मुहार हेरेर मर्ने झिनो आशा बोकेर बाँचेका छौं ।’
सम्पत्तीको नाउमा वर्षामा पानी चुहेर चुत्रुक्क भिजाउने र हिउँद लाग्दा घाम भित्रै छिर्ने सानो छाप्रो मात्र बाँकी छ अब । घर नजिक सानो पाटो थियो एक हल गोरु थिए । त्यो बेचेर जीवन गुजारा चलायौं । घरमा कमाउने कोही छैन । घरले जा कालले आ भन्दा पनि छोराकै तिर्सनामा बाँचेको बुढा बताउछन् ।
नेपाल रेडक्रस सोसाइटी जिल्ला शाखा रोल्पा द्वारा संचालित हातेमालो कार्यक्रमको सहयोगमा बेपत्ता परिवारहरुलाई आय आर्जनका लागि वितरण गरिएका २ वटा बाख्रा आफूले घाँस काट्न र खोर ब्यवस्थापन गर्न नसकि माइली छोरीलाई पाल्नका लागि दिएको बुढा बताउँछन् । उक्त कार्यक्रमले दुखेको घाउमा महलम पट्टीको काम गरेको थियो अब त झन कार्यक्रम पनि सकियो । कार्यक्रम सकिएकोमा बुढा उत्तिकै चिन्तीत बनेका छन् ।
बुढा भन्छन् हाल सम्म नेपाल सरकारबाट करिव ५ लाख राहत स्वरुप पाएका थियौं । छोरा सानै छँदा लागेको ऋण ब्याज सहित तिर्दैमा सकियो । अन्तिम पटक साउन महिनामा पाएको रकमले गुजारा चलाउदै आएका छौं । त्यो पनि सकियो भने के खाने कहाँ जाने थाहा छैन । १ वर्षमा करिव ३ महिना मुस्किलले खान पुगे पनि बाँकी ९ महिना खान पुग्दैन । कमाउने कोही छैन उनी भन्दा उनकी श्रीमती अझ अशक्त छिन् हिडडुल गर्न पनि गाह्रो छ उनलाई । त्यो भन्दा पीडा त यी अपुत्रीको गैरी जानेभो भनेर गाउँलेले भन्दा अझ पीडा हुने गरेको बुढाको दुःखेसो छ ।
न सकिन्छ गरिखान न सकिन्छ मरिजान बुढेशकालैमा ..भने झै हातखुट्टा र जीउ पुरै दुःख्ने, आँखा नदेख्ने हुन थालेपछि उनका दिनहरु अझ कष्टकर बन्दै गएको बुढा बताउछन् । बुढा त प्रतिनिधि पात्र मात्र हुन् । यस किसिमका पीडादायी घटनाहरु रोल्पामा जिल्लामा प्रशस्त मात्रामा छन् । यस तर्फ सरकारको ध्यान कहिले जाने ?
