एक युवा ब्रह्मचारी थिए। उनी धेरै प्रतिभाशाली थिए। उनले लगनशीलतापूर्वक शास्त्रहरूको अध्ययन गरेका थिए। उनले ख्याति कमाउन नयाँ कला सिकि रहन्थे। उनले विभिन्न कला सिक्नका लागि धेरै देशको भ्रमण पनि गरे । एकजना व्यक्तिलाई बाण बनाउँदै गरेको देखेपछि उनीबाट बाण बनाउने कला सिके ।
कसैलाई मूर्ति बनाएको देख्दा उनीबाट मूर्ति बनाउने कला सिके, त्यसरी नै कतैबाट सुन्दर काठका कला पनि सिके । उनी करिब पन्ध्र–बीस देशमा गए र केही न केही सिकेर फर्किए । यसपटक स्वदेश फर्किदा उनी गर्वले भरिए ।
घमण्डले सबैको खिल्ली उडाउँथे र भन्थे म जस्तो अनुपम कलाकार पृथ्वीमा कोहि छैन । म जस्तो महान कलाकार कहाँ भेट्टाउन सिन्छ ।
जब बुद्धले त्यो जवान ब्रह्मचारीको बारेमा थाहा पाए, उनको अहंकार तोड्न एक ब्राह्मणको रूपमा उनी भएको ठाँउमा पुगे र भने, 'यवक, म आफुलाई जान्ने कला जान्दछु । के तिमीलाई यो कला पनि आउ छ ?'
बूढो ब्राह्मणको रूप धारण गरेका युवकले बुद्धलाई चिन्न सकेनन् र भने, 'बाबा, आफूलाई चिन्ने पनि कुनै कला हो।'
यसमाथि बुद्धले भने, 'जसले बाण बनाउँछ, मूर्ति बनाउँछ, सुन्दर काठका कला बनाउँछ वा घर बनाउँछ त्यो त मात्र कलाकार हो। यो काम त जो कोहीले पनि सिक्न सक्छ। तर यस जीवनमा महान कलाकार त्यो हो जसले आफ्नो शरीर र मनलाई नियन्त्रण गर्न सिक्छ। अब मलाई भन, यी कलाहरू सिक्नु ठूलो कुरा हो कि आफ्नु जीवनलाई महान बनाउनु।'
बुद्धको भनाइको अर्थ बुझेर युवकको घमण्ड चकनाचुर भयो र बुद्धको चरणमा परे । त्यही दिनदेखि उनी शिष्य बने।
