झसङ्ग उठ्दा मध्य दिन भएछ
सपनाबाट बिउझिँदा बिपना परेछ
जिउमा सुतेकी शिशु सुम्सुमाएँ
सिरानी छाम्दा ढुङ्गा समाएँ ।।
ओछ्यान छाम्दा पोका पतौरा भेटाएँ
न थियो ओढ्ने न त थियो बिछ्याउने
यात्री न परें पहाड तराई छिचोलें
न खान पाएँ न सुत्न पाएँ ।।
तर पनि,
पुग्नु छ मैले बाबुआमा भेट्न
लकडाउनले मलाई कहाँ सक्छ छेक्न
चोरबाटो खोज्छु पुलिसै देख्छु
शिशु च्यापेर कुलेलम ठोक्छु ।।
दशौं दिन भो सयौं जँघार तरेँ
पहाडै नाघें तराईलाई छिचोलें
हिड्नु छ कति भोको पेटमा
भोक भोकै सक्छु श्रमिक हुँ म ।।
न त बालेँ चुलो न त भेटेँ ओछ्यान
सर्वहारा शासकको कल्पनामा हराएँ
सातु चपाएँ बाटो ओछ्याए
चिल्ला सडकमा नै मस्त निदाएँ ।।
न त पर्यो साँझ न त बिहानी
मध्यरात पनि जंगलमै बिताएँ
च्यार च्यार गर्दा लाम्टा चुसाएँ
पन्ध्र दिने नानीलाई काखमा निदाएँ ।।
न त थियो शक्ति न त सातु
चारकोशे झाडी कसरी म काटूँ
सन्त्रास छाएको यो मेरो जीवन
समालौं अब कसरी यो मन ।।
सपनामा म घर पुगेथेँ
मोही ढिडो खुब खाएथेँ
अस्ताउन आँटेकी हे मेरी आमा
तिम्रो काख छोड्ने छैन अब म ।।
बिडम्बना,
शहरमा महामारीले भोकमरी बढायो
जन्मस्थान सम्झिँदा धरधरी रुवायो
घर त पुग्न देउ सर्वमारा शासक
जिउँदै घर पुग्ने सुत्केरीको आश ।।
कोरोनाले मलाई बिल्लीबाठ बनायो
जीवनसाथीसँगै हुँदा नि रुवायो
आड र भरोसा तिम्रै छ अब
बोक यो नासो पुग्नु छ घर ।।
